Haşmet Babaoğlu’nun Sabah Gazetesi’ndeki bugünkü yazısı…
Okul... Çocukluksuz çocuklar!
Görünmez adam olsanız da bir ilköğretim okulunda dolaşsanız...
Önce tören saatinde ve teneffüste bahçede, sonra ders saatlerinde sınıflarda olup bitenleri izleseniz...
Çok vakit geçmeden "çocukluğun tatil edilmesidir okul" diyen şaire hak verirsiniz.
Oralardakiler çocuktur, kesin! Ama yaşadıkları şeye "çocukluk" denemez, denmemeli!
Ki zaten yetişkinlerin dünyası da öyle kurulur; her şey birbirine okulla bağlanır.
"/derslerini çalış, ödevlerini yap, sabahları karını öp/ akşamları buse kondur, imtihanlarını ver/ sınıflarını geç, yüksel, yüksel, yüksel ki yerin..." (H.Ergülen)
Anlamışsınızdır, geçen hafta bıraktığım yerden okul konusuna devam ediyorum...
Hani demiştim ya, okul varlığıyla bile bir dert!
Bir tür mutsuzluk fabrikası! Kırgın kuşaklar yetiştirme kampı!
Ama acaba daha pratik bakabilir miyiz?
Bilişsel psikolojinin önde gelen isimlerinden Daniel T. Willingham'ın 2009'da çıkan "Why Don't Students Like Schools?" adlı kitabı Batı'da epeyce yankı uyandırdı. Willingham meseleye "disiplin toplumu ve okul kurumu" gibi radikal bir perspektiften bakmak yerine okul ortamı ve öğretim modelini "iyileştirme"yi hedefliyor.
Ona göre bugünkü öğretim modelleri ne insan zihninin işleyişine uyuyor, ne de modern hayatın getirdiklerine.
Mesela her öğretmeni şu soru içten içe huzursuz kılar: Az önce sınıfta anlatılan basit şeyler bile öğrencilerin aklında kalmazken, nasıl oluyor da geçen hafta seyrettikleri bir film ya da diziyi bütün ayrıntılarıyla hatırlıyorlar?
YASAL UYARI:
Yayınlanan köşe yazısı ve haberlerin tüm hakları ESM Yayıncılığa aittir. Kaynak gösterilse dahi köşe yazısı/haberin tamamı özel izin alınmadan kullanılamaz.