---

---

Kayhan Karlı - Eğitimci - Yazar

Bu yazımda güncel bir tartışmayı devam ettirmek değil tam aksine okulların açılmasıyla ilgili tekil bir görüş paylaşmak istiyorum. Böyle başlama nedenim konunun gittikçe sosyal mecralarda kavga aracı haline getirilmesi ve gerçek argümanlar yerine anekdotlar ve duygularla hareket edilmekte olmasıdır. Bu durum, ülkemizde her zaman olduğu gibi, gerçek gündemi kaydırarak sürece katkı koymak yerine sığlaştıran bir sonuca doğru ilerlenmesine neden oluyor maalesef...

Temel soru: Okullar açılacak mı?
Temel tartışmalar aslında bu sorunun etrafında başladı ve sanki çok masum bir soru olduğu kadar çok masum da bir cevabı vardı. "Toplumun sağlığı açısından en doğru olan neyse yapılacak." Bu cevabı çeşitli defalar özellikle de Ziya hocadan duyduk. Ancak masum ve masum olduğu kadar açık da olan cevap farklı toplum kesimlerini tatmin etmiyordu. Özellikle kaygısı yüksek kentli ebeveynler kendi iş yaşamları ve çocuklarının sağlıkları arasında bir seçim yapılmaya zorlandıkları hissiyle temel soruyu değiştirmeye zorladılar. Beraberinde hem resmi hem de özel okullardaki eğitimciler benzer kaygılar ve duygu durumu bozukluklarını dışa vurmaya ve temel soruyu değiştirmeye başladılar. Bir diğer taraftan da diğer ülkelerdeki birbirinden farklı uygulamalar ve tartışmalar bizim temel sorumuzun evirilmesine sebep oldu.

Temel sorumuzun evirilmiş hali: Okullar açılmalı mı?
İşte tartışmanın şirazesinin kaçtığı yer burada başladı. Öyle ki bu sorunun yeni biçimi artık önemli derecede uzmanlık gerektirirken neredeyse ülkemizde herkesin tartıştığı futbol düzeyinde bir sokak argümanına döndü. Bu arada anladık ki okullar açılmalı mı sorusunun heveslisi her kesimde bolca varmış, çok şükür içi boş futbol tartışmalarının kalmadığı bugünlerde önemli bir toplumsal boşluğu doldurdu. Elbette bu boyuttaki tartışma geleneksel sosyal medya klavye silahşörlerine senaryolar ve komplo teorileriyle ona buna sallama sezonunu açtı. Gelin birlikte bu tartışmada zemini belirlemek için bazı temelleri oturtalım.

Bu sorunun cevabını evet veya hayır şeklinde bir cevap bulmak adına genelleme yaparak vermeyiniz…
Benim özellikle iki grupta önerilerim olacak;

Ebeveynler önce aşağıdaki soruları sorarak çocuğunuzu okula mı eve mi göndereceksiniz kararınızı ona göre verin…

• Her çocuğu kendi özel koşullarıyla değerlendirin… Ne başkalarının çocuklarıyla ne de genellemelerle…
• İlk sorunuz çocuğunuzun kronik bir rahatsızlığı, geçirdiği büyük bir takip edilmesi gereken hastalığı var mı? Özel öğretim gereksinimi var mı? Eğer cevabınız evetse zaten başka soruya gerek yok. Evde eğitim yapmanın yollarını araştırın.
• Önceki soruya cevabınız hayırsa şimdi evdeki koşullarınız çocuğunuzun sosyal duygusal ve bilişsel gelişimine uygun mu? Ve/veya mahalle ekosisteminiz uygun mu?
• Cevabınız hayırsa; Seçtiğiniz seçeceğiniz okulun fiziki ve sosyal koşulları uyumlanmış mı? Açık alanlar, derslikle, öğrenci sayıları, yemekhaneler, yetişkinler vb.
• Şimdi kendinize belki yerini ikinci soru yapabileceğiniz soruyu sorun! Eşlerin her ikisi de çalışmak zorunda mı?

Özetle sevgili ebeveynler duyduklarınızdan ve kaygılarınızdan arınarak, sakince bu soruların cevaplarını bularak çocuğunuzun yaşamını futbol tartışmaları gibi zeminsiz genellemeler üzerinden değiştirmeyiniz.

Gelelim eğitimcilere;

Değerli meslektaşlarım, öncelikli olarak benim yıllardır söylediğim ve savunucusu olduğum iki inisiyatif kuralını da sizlere önereceğim…

• Alınan karar ve/veya uygulamalar çocuğun yüksek yararı için mi? Eğer bu soruya cevabınız evetse koşulsuz destek veriniz.
• Alınan karar ve/veya uygulamalar evrensel çocuk hakları beyannamesine uygun mu? Her iki soruya da evet dedirten karar ve uygulamaları koşulsuz destekleyiniz.

Son söz olarak altını çizmek isterim ki, bu tartışmaların değil, toplumsal yaşamın ve daha iyi bir dünya hayalinin tarafı olalım. Bu nedenle de pozisyonlarımızdan ve yaşantılarımız, inançlarımızdan gelen filtrelerle değil her çocuğun özel ihtiyacına uygun karar ve uygulamaları destekleyelim.