artı eğitim dergisi Genel Yayın Yönetmeni Dergisi Cem Kaçmaz'ın eğitim reform çalışmalarıyla ilgili yazısı.

Kesintili mi olsun, kesintisiz mi?
Yönlendirme kaç yaşında başlasın?
Ortaokullar tekrar açılacak mı?
Din eğitimi verilmeli mi, verilmemeli mi?
SBS kalkacak mı, devam mı edecek?
İktidarın 4+4+4’te amacı ne?
CHP’nin önerdiği 1+8+4 ne anlama geliyor?
MHP’nin formülü ne anlatmak istiyor?
Kürtçe seçmeli ders olursa ne olur?
Rövanş mı, intikam mı?
Ne?
Aklınızda bunun gibi yüzlerce soru var eminim…
Her gün televizyonlarda eğitim tartışılıyor.
Gazetelerde yüzlerce haber yayınlanıyor.
İnternet sitelerinde binlerce haber görüyorsunuz.
Ama hepimizin kafası karışık…
Yukarıda sıraladığım soruların hiçbirine de tatmin edici yanıtlar alabilmiş değiliz…
Herkes kendi meşrebince yorumlar yapıyor, anlamaya, anlamlandırmaya çalışıyor…
Ama nafile, kimse sonuca ulaşamıyor…
Aslında her şey bizim yoğurt yiyişimizde düğümleniyor.
Almanya’ya bakalım…
PISA’da alınan kötü sonuçları masaya yatıran Almanya eğitim sistemini değiştirme kararı alıyor.
Eski sistemin 2015 yılına kadar tasfiyesine karar veriliyor, yeni sisteme kademeli geçiş planlanıyor.
Madem eğitim uzun vadeli bir iş, o zaman bugün karar verdim, yarın kaldırıyorum olmuyor, olursa bu kararı alanların sonuçlarına da katlanması gerekiyor.
Şöyle bir düşünün…
Çok uzağa gitmenize de gerek yok.
Son 10 yıla bir  bakın…
Tek bir iktidar döneminde eğitimde kaç değişiklik yapıldı ve nasıl uygulanmaya koyuldu?
Bugün karar verildi, yarın da başlandı, değil mi?
Tek örnek…
OKS kaldırıldı, 6, 7, 8. sınıfları kapsayan SBS getirildi.
Sonra sadece 8. sınıflara uygulanmasına karar verildi.
İyi mi…
Neden, niye getirildi, niye kaldırılıyor?
Tatmin edici bir açıklamayla karşılaştınız mı?
Sanmam…
Şimdi AK Parti, eğitimde yeni bir model ortaya koymak istiyor.
Yeni anayasa için tüm sivil toplum kuruluşlarından, hukuk fakültelerinden bu konuda katkı beklenirken, eğitimde neden bu yol tercih edilmiyor?
TBMM Başkanı Cemil Çiçek il il gezerek yeni anayasanın önemini anlatıyor, TOBB’la işbirliği yaparak…
Eğitimin anayasa kadar değeri yok mu?
Başbakan Erdoğan, reform hazırlanırken uzmanlardan yararlanıldığını söylüyor.
Neden kimsenin haberi yok, kamuoyunda neden enine boyuna tartışılmadan TBMM’den geçirilmek isteniyor?
Bir ülkede eğitimin anayasadan da önemli bir konu olduğu kavranmamışsa,
bu boş yere uğraşıyoruz anlamına gelmez mi?

Çeşitli ziyaretler için Niğde’ye giden CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu, Aksaray’da bir dinlenme tesisinde durup, partilileriyle bir araya geldi. Gazetecilerin 4+4+4’le ilgili sorularını değerlendiren Kılıçdaroğlu, 4+4+4’ün Türkiye’yi geriye götüreceğini belirtti.

’4+4+4’ olarak nitelendirilen eğitim sisteminin Türkiye’yi geriye götüreceğini savunan Kılıçdaroğlu, sözlerini şöyle sürdürdü: ”Dördüncü sınıftaki çocuk, nasıl kendisi bağımsız karar alabilir. Liseyi bitirenler bile gelip soruyor. Acaba biz hangi bölümü seçsek. Hangi üniversiteyi tercih etsek diye soruyorlar. Bu tercihleri bile yapmakta zorlanıyorlar. Kaldı ki biz ilköğretim 4’üncü sınıftaki çocuğa tercih yaptıracağız. Akıl, mantık var. O açıdan biz bunu önce milli eğitim şurasında görüşülmesini konuşulup, tartışılmasını eğitim fakülteleri otursunlar, tartışsınlar, doğrusu neyse karar versinler. Biz kararın gereğini yapalım. Dünya uygulamalarına baksınlar. Bütün bunların hepsini söyledik. Ama ’hayır ben bildiğimi okurum’. Hükümet tasarısı değil. Bakanlar kurulundan geçmemiş, Milli Eğitim Şurası’nda görüşülmemiş, Milli Eğitim Bakanlığı’nda bile tartışılmamış. Teklifi eğitimciler bile vermiyor. Olayın garabet üst üste geldi ki. Oturulup tartışılacak. Arkadaşlarımız komisyonda bu teklifin Milli Eğitim açısından ne kadar sakıncalı ve zararlı olduğunu anlatıyorlar. Buna tahammül edemiyorlar. Komisyonu basıyorlar. İşgal ediyorlar. 20 madde 20 dakikada geçiyor. Bu doğru değil.”

Star Gazetesi Yazarı Eser Karakaş, bugünkü yazısını eğitime ayırdı.

4+4+4 tartışmasının kendisi zaten çok önemli bir tartışma.
Meselenin eğitimde etkinlik boyutu var, eğitimde demokrasi boyutu var.

Bu meseleleri tartıştık, muhtemelen önümüzdeki günlerde daha da tartışacağız.

Bendeniz her türlü mesleki karar almanın çok ilerilere taşınmasını, yani kesintisiz eğitimi (eğitimde etkinlik) ama ailelerin her yaşta çocuklarına diledikleri formatta, tercihen de devlet tekeli dışında, din eğitimi verebilmelerini (eğitimde demokrasi) savunanlardanım.

Ancak, yasa tasarısının toplumda, TBMM’de, ekranlarda hararetli tartışılması beraberinde başka sorunların da, bir kısmı çok saçma, ortaya çıkmasına neden oluyor.

Bu saçma sorunların en başında da geleneksel katı, demokrasi alerjili cumhuriyetçilerin toplumsal alanın en önemli konularını demokrasi dışına taşıma merakı geliyor.

Geçenlerde bir kanalda İstanbul Üniversitesi’nin Kemal Alemdaroğlu dönemi rektör yardımcısı sayın Prof. Dr. Nur Serter’i izledim.

Nur Serter’in bildiğimiz diğer görüşlerine değinmeyeceğim ama bu kez ekrana çıktığında söylediği en ilginç (!) ifade, eğitimin eğitimcilere bırakılması, siyasetçilerin bu alana karışmaması gerektiğine ilişkin ifadeleri idi.

16 Mart’ta da CNNTürk’te başka bir eğitim programının bir bölümünü izledim, bu programda da bir eğitim sendikacısı hanım Nur Serter ile yaklaşık aynı şeyleri söyledi, siyasetçinin eğitim meselelerine karışmamasını önerdi.

Bu sendikacı hanım bir adım daha ileri gitti ve çok da ilginç (!) bir benzetme yaparak  “Beyninizde bir ur varsa bunu nasıl bir beyin cerrahına aldırıyor, bir ortopediste gitmiyor iseniz, eğitim meselelerinde de siyasetçiyi devreye hiç sokmamak lazım” dedi.

Eğitim meselelerinin eğitim şuralarında ya da Talim ve Terbiye Kurulu’nda uzmanlarca karara bağlanması, siyasetçinin de bu kararlara uyması gerektiğini ifade eden hanım, sözlerinin sonunda, biraz da alaycı bir ifade ile birilerinin Talim ve Terbiye Kurulu’ndan niçin hoşlanmadığını da gayet iyi bildiğini belirtti.

Evrendeki eğitime ilişkin tüm sorunları çözmüş bir havada konuşan, eğitim şuralarında alınan kararların bağlayıcı olmasını savunan bu hanım, anladığım kadarıyla, şura kelimesinin etimolojisi üzerine hiç kafa yormamış.

Malum, şura kelimesi istişare etmekten, yani danışmaktan gelen bir kelime; bu tür şuralar siyasetçiye, yani nihai karar alıcıya danışmanlık yapmak için toplanan meclisler, siyasetçiye öneriler üretiyorlar, siyasetçi kararını kendi veriyor, şuraların bağlayıcı karar almaları demokrasilerde imkansız, demokrasinin özüne aykırı.

Anti-demokrasi cephesinde bu tuhaf görüş sadece eğitimle de sınırlı değil.

Bu anti-demokrasi cephesi siyasetin ulusal savunmaya da, dış politikaya da, hatta illerin yönetimine karışmasına da çok karşıdır.

Ulusal savunma politikalarını uzmanlar, yani askerler belirlemelidirler, dış politika kararlarını da yine uzmanlar yani hariciye diplomasisi almalıdır; merkezi yönetimin ürettiği kamu hizmetlerinin illerdeki acentaları, dağıtıcısı, koordinatörü olan valilere de ‘devletin valisi’ gibi tuhaf, saçma, anlamsız bir isim takabilmişlerdir.

Seçilmiş siyasetçiler ise yol, su, elektrik, köprü, baraj üretmekten başka bir işe karışmamalıdırlar.

1950’de DP iktidara geldiğinde oluşan bu anti-demokrasi görüşünün 2012’de, eğitim yasa tasarısı vesilesiyle hortlamasına bizim ülkemizde şaşmamak gerekir, toprak münbittir, cahilimiz ve vesayetçimiz çoktur.

twitter.com/KarakasEser

Türkiye İstatistik Kurumu araştırmasına göre, Türkiye'de yoksulluk oranında son yıllarda  düşüş eğilimi yaşanıyor.

Türkiye İstatistik Kurumu'na (TÜİK) göre, satın alma gücü paritesiyle kişi başına günlük 2.15 dolar ve 4.3 dolarlık harcama sınırları baz alınarak ölçülen yoksulların oranı 2010'da da düşüşünü sürdürdü. Bu parametrelere göre dar anlamda yoksulların oranında 2002-2010 döneminde çok hızlı bir düşüş yaşandı. TÜİK'in açıkladığı oranların nüfus büyüklüğüne denk gelene ifadesine göre ise, Türkiye'de 2010 yılında 155 bine yakını 2,13 TL olmak üzere 2 milyon 853 bin kişi günlük harcaması 4.26 TL'nin altında bir gelirle geçiniyor.

TÜİK'in 2010 Yoksulluk Çalışması sonuçları açıklandı. Araştırmada, yoksulluk sınırı olarak, satın alma gücü paritesine (SGP) göre kişi başı 2.15 dolar ve 4.3 dolar olmak üzere iki düzey baz alınarak buna göre bireylerin oranları veriliyor. Baz alınan her iki eşiğe göre de yoksulluk oranlarının düştüğü görülüyor. Buna göre kişi başı günlük harcaması, SGP'ye göre 2.15 doların altında kalan bireylerin 2009 yılında yüzde 0.22 olan oranı, 2010 yılında yüzde 0.21'e; günlük kişi başı harcaması 4.3 doların altında olanların oranı da yüzde 4.35'ten yüzde 3.66'ya inerek düşmeye devam etti.

SGP'ye göre kişi başına günlük geliri 2.15 doların altında olanların oranı kentlerde yüzde 0.04'le değişmezken, kırsal kesimde yüzde 0.63'ten yüzde 0.57'ye geriledi https://indigenerics.com. Ancak kırsal yerlerde yaşayanların yoksulluk riskinin, kentlerde yaşayanlardan daha yüksek olmaya devam etti. SGP'ye göre günlük 4.3 dolar sınırı esas alındığında da kırsal kesimde yaşayanlarda 2009 yılında yüzde 11.92 olan yoksulluk oranı 2010'da yüzde 9.61'e düşerken, kentsel yerlerde bu oran yüzde 0.96'dan yüzde 0.97'ye yükseldi.

2002-2010 döneminde hızlı düşüş

TÜİK'in açıkladığı veriler, 2002-2010 döneminde yoksulların oranında hızlı bir düşüş yaşandığını gösteriyor. Araştırmaya göre 2002'de kişi başı günlük harcaması 2.15 doların altında kalanlar yüzde 3.04; günlük harcaması 4.3 doların altında olanlar ise yüzde 30.3 düzeyinde bulunuyordu. 9 yılın ardından günlük 2.15 doların altında kalan bireylerin oranı yüzde 0.21'le marjinal bir düzeye inerken, günlük 4.3 doların altında gelirle yaşayanların oranı da rekor bir düşüşle 3.66'ya inmiş oldu. Düşüşte en önemli faktörlerden biri, 2007 yılında Adrese Dayalı Nüfus Kayıt Sistemi'ne geçilmesiyle nüfusun önceki yıl sayımlarına göre önemli ölçüde azalması oldu. 2007 yılında günlük kişi başı 2.15 doların altı gelirle yaşayanların oranı yaklaşık yarıya yakın gerilemeyle 1.41'den 0.52'ye düştü. 2006 yılında yüzde 13.3 olarak belirlenen 4.3 doların altında gelire sahip olanların oranı da yaklaşık 5 puanlık azalmayla 8.4'e geriledi.

Ölçüm daraltıldı

TÜİK'in 2010 yılı için açıkladığı yoksulluğa ilişkin veriler sadece günlük 2.15 ve 4.3 dolar sınırının altı harcama oranlarıyla sınırlı kaldı. Oysa 2003-2009 arası dönemde açıklanan araştırma sonuçlarında, yoksulluk sınırı yöntemlerine göre yoksul kişi sayısının yanı sıra, hane halkı büyüklüğüne göre aylık ortalama açlık ve yoksulluk sınırları, oranları, türleri ile birlikte hane halkı bireylerinin ekonomik faaliyet, işteki durumu ve çalıştığı sektörlere göre yoksulluk oranları da yer alıyordu. Ayrıntılı tablolarda ayrıca, hane halkı bireylerinin cinsiyetine ve eğitim durumuna göre yoksulluk oranlarına ilişkin veriler de değerlendiriliyordu.

(dünya)