Eğitim Tercihi

Mümtaz'er Türköne’nin Zaman Gazetesi’ndeki köşesinden…

Kavga, hatta savaş ederken her yerde bulabileceğiniz en pratik cephane taştır.

Elinizi silah gibi kullanıp bütün gücünüzle attığınız zaman -bir de hedefe isabet ettirmeyi başarıyorsanız- karşı tarafa büyük zarar verir. Bütün çağların en etkileyici savaş ve zafer hikâyelerinden biri Hz. Davud’un  dev Calut’u (Golyat) bir taş darbesi ile yere sermesidir. Davud henüz bir çocuktur ve kullandığı silah sadece taştır.

Çocukluğum, mahalleler arasında taşlı kavgalarla geçti. Kafamda bu taşların bolca izi duruyor. Üniversite yıllarındaki meydan kavgalarında bu yüzden hiç zorlanmadım. Yerden bir taşı alıp atmak veya sol elinize topladığınız taşlarla seri atış yapmak beceri gerektirir. En önemlisi ise gelen taşlardan vücut eskivleri ile kurtulmaktır; bunun için gelen taşı dikkatle izlemek gerekir. Taş yağmurundan korunmak ise zordur. Polislerin elindeki koca şeffaf kalkanlar bu taş muharebeleri için tasarlanmıştır.

ODTÜ’lü devrimci gençlerin “şanlı direnişi”, nereden baksanız bir psikopatoloji idi. Taşı ceplerine doldurmak, yüzlerini kapatmak ve seri bir şekilde atmak çocukça hareketler. Bu patolojiyi siyasî bir gösteriye dönüştüren şey, gençlerin attıkları sloganlar, taşıdıkları dövizler de değildi. ODTÜ rektörü eylemci dalkavukluğu yaptığı anda bu eylem siyasî amacına ulaştı. İki düzineden fazla rektörün hükümet dalkavukluğu yaparak ODTÜ’yü kınaması ise basit bir eylemden sağlanacak siyasî başarıyı beş-on misline katladı. ODTÜ rektörü ile diğer rektörlerin yaptığı iş bu anlamda aynı: Calut gibi meydana çıkmak ve eylemcilerde Davud gibi güçlü olma duygusu uyandırmak.

Yazının devamı için tıklayın